Het Dovrefjell

De komende dagen zijn een hoogtepunt in de tocht en dat niet alleen in meters. (Hoe meet je een gevoelsmatig hoogtepunt?) De tocht over het Dovrefjell.

Vanuit Budsjord na een stevig ontbijt en met de lunch in de rugzak gestart met een flinke klim. Achter me het mooie Gudbrandsdalen en voor me de nadering van de boomgrens.

tot uiteindelijk de grote vlakte met zompige stukken en riviertjes met stepstones.

Gelukkig was het schitterend weer zodat het zicht ook goed was.

Je kan een steen meenemen van beneden of thuis als symbool van de last die je draagt en die van je afleggen bij de Allemannsrøysa.

Verderop komt het ijs nu dichterbij

 lekker helder en koud water.

Langzaamaan weer iets lager en aangelegd bij de pelgrimsherberg Fokstugu. Een heel vriendelijke eigenaresse en prima slaapplaatsen. Er was een kapelletje en daar zou om 20 uur een avondgebed zijn met een voorganger. Die kwam toen ik zat te eten een praatje met me maken. Een dame met zo'n wit priesterboordje. Bleek het de (Lutherse) bisschop van Nidaros te zijn. Bij toerbeurt proberen ze alle kerken en kapellen te bedienen. Zij wist veel over het opnieuw in gebruik nemen van de pelgrimsroute. Een van de zaken waar ze mee zaten was hoe ze het traject zouden vinden. Blijkt dat op veel plaatsen geen probleem: het werd op boerderijen generaties lang doorgegeven. 

Het avondgebed was prima met 8 deelnemers en lezingen in de verschillende talen.

De volgende  ochtend om 8 uur het morgengebed met dezelfde voorganger en 6 deelnemers. Het bleek een volledige dienst. Ja het is immers zondag.

Het geeft een goed gevoel en daarmee kon ik starten.

Weer die grote vlakte en tegen het eind weer een stuk afdalen en in de mensenwereld belanden op een camping.

Na de afdaling mijn tentje opgezet op de camping met heeel veeel campers.

En wat je afdaalt moet je de volgende dag ook weer klimmen.  Weer even een heel steil pad, een kerkje (helaas gesloten)

en tenslotte weer op de vlakte waar de mededeling werd gedaan dat het nog 208 km is naar Nidaros.

Het weer bleef goed ondanks de voorspelling van regen. Wel was er aan de andere kant van de berg onweer en, zoals ik later hoorde, veel regen. Heel plaatselijk dus.

Weer afdalen naar weer een herberg.

De herberg was goed. Mijn bed was opgemaakt rn er lagen handdoeken. Ik had gemeld dat ik een slaapzak en eigen handdoeken had. Foutje van hun maar ik mocht gewoon het linnengoed gebruiken: leuke meevaller.

De volgende dag de eerste 3 km in ruim anderhalf uur. Het was heel veel moeilijk stijgen en dalen. 

Daarna ging het weer omhoog en de beschrijving van de route was duidelijk: dan kom je op een karrenspoor en dat volg je tien kilometer. 

Vlak voor het hoogste punt van de hele tocht kwam dan  toch de langverwachte regen die me op de laatste zes kilometer begeleidde naar Ryphusan.

De 10 plaatsen en twee op de grond in de hut stroomden langzaam vol. Een echt volle bedoening en geschuif langs elkaar.

De watervoorziening was duidelijk:

vers van de berg. Hier kon je drink- en waswater scheppen.

De volgende dag wordt het Dovrefjell verlaten. Het had snachts nog flink geregend maar bij vertrek was het nagenoeg droog. Ook weer zo'n zin: na ruim acht kilometer bij de boerderij gaat het pad van de weg af.

Het dal krijgt een andere groene kleur en wordt lieflijker.

Paze genomen in een bijzondere moderne kapel.

 

Daarmee is de tocht over de Dovrefjell afgelopen en kom ik in een heel ander landschap. Kleinschalig en heel groen.

Bij Oppdal langs het grootste grafheuvelveld van noord Europa gelopen met meer dan 750 grafheuvels. 

Daarna nog een aardig kerkje na een flinke klim op het eind van een lange etappe en een bed gevonden in een leuke hut.