De andere kant op?

Het Dovrefjell ligt nu definitief achter me. Opeens valt me op dat het water de andere kant uit stroomt. Steeds was de beweging tegen de stroom in  en nu stroomt de rivier mee naar het noordwesten. Een ander stroomgebied.

De landstreek waar ik nu doorheen trek is weer heel anders van karakter. Het landschap is kleinschaliger en de boerderijen en/of huizen zijn heel anders van bouw. 

Maar ja als het dan de hele dag regent en de weg is lang dan gaat de lol en ook wel een beetje van af. Maar gelukkig is dit een van de heel weinige dagen met regen. Ja snachts regent het of eind van de middag. Maar hoezeer de metereologen ook voorspellen dat het ook overdag zal regenen, het lukt ze bijna niet gelijk te krijgen.

Een bijzondere (oude) boerderij voor de overnachting. Leuk ingericht alleen geen douche wegens watergebrek. Hierdoor ook het verzoek aan de mannen om buiten te plassen. In de keuken stond een grote jerrycan voor drinkwater.

Op alle kastjes en bij elk knopje hing een briefje met gebruiksaanwijzing. Een koddig geheel. We waren weer met een bekend clubje. Het is al zo erg dat bij een nog niet bekende wordt gezegd: oh die is niet van ons.

Bij het vertrek de volgende ochtend regende het nog iets maar al snel werd het droog. Gelukkig gezien alweer lastige stukjes.

Ook weer verschillende verhalen. Op deze steen zouden er nog hoefafdrukken te zien zijn van het paard van St. Olav.

In Meslo Gård ontvangen door Ingrid die in haar eentje een boerderij runt, daarnaast nog pelgrims ontvangt met koffie en cake en

desgewenst het diner en ontbijt verzorgt. Een stevig diner: rendierstoofpot met eigen aardappelen en zelfgemaakte zuurkool. Een eigen appeldrank. En een chocolade-vanille toetje. En uiteraard koffie.

Ook nu weer is voor de ochtend regen voorspeld maar het was stralend weer.

En voor de goede orde werd ik er op gewezen dat ik nog 101 kilometer heb te gaan. 

Het kerkje van Rennebu was uniek: een van de 5 driedelige kerken. Enthousiast vertelde de sleutelhouder over de geschiedenis en ik mocht zelfs het orgel proberen als ik wilde. Ik heb het toch maar niet gedaan.

Almaar weer door. Er kwam weer een lange grusvei van 12 kilometer maar dit keer was die erg afwisselend.

Bij de volgende overnachtingsplaats was niemand thuis maar de sleutel kon met een doorgezonden code uit een kastje worden gehaald. Voor de rest zelf kijken. Afrekenen: geld in de pot en dan komt het prima in orde. Op veel plaatsen is het vertrouwen groot. Vaak is er een voorraad van eten en drinken. Nemen en de prijs die er bij staat in een potje doen.

En dan is het zondag. We staan hier met drie pelgrims en we willen een stempel van de kerk maar die is alleen op werkdagen geopend. Ook geen stempel in een kastje of zo.

Via een openluchtmuseum weer omhoog klimmen. Het lijkt wel of iedere plaats een openluchtmuseum heeft met een verzameling oude boerderijen enz. 

Het aantal foto's dat ik maak neemt trouwens af. Maar het blijft wel mooi.

Het wordt warm en ondanks de zondag geen enkele drinkgelegenheid open voor 14 uur.  Ja toevallig 2 drinkgelegenheden omdat het dorp een toeristisch centrum is. Cafe's zie je overigens bijna nergens. 

Dan maar met water doorlopen. Dat ben ik intussen wel gewend. Maar voor de ochtenden heb ik de gelukkige keuze gemaakt toch maar een thermoskannetje mee te nemen.

Weer een mooie herberg. We zijn met drie pelgrims. De eigenaar moest wel even excuses maken, vond hij, want hij stonk naar het voederen van zijn beesten.

De finale is bijna aangebroken. Morgen door het moeras. Benieuwd hoe dat is. Als ik het overleef komt het verslag in de volgende blog. Voor de kaartlezers: ik ben in de blog in Gumdal bij Svorkmo.