Kerken

Vanaf de camping was het weer flink klimmen om verder te gaan. Je bent op pelgrimstocht of niet. De route loopt wel van kerk tot kerk. Veel kerken staan op grote afstand van de plaats waar die bij hoort. De reden hiervan heb ik nog niet gehoord. Misschien wel..... nee niet gokken. Ik kom er nog wel een keer op terug.

Maar de kerk van Tretten staat in het dorp. Hij was gesloten en helaas geen stempel in mijn pelgrimspas. Veel kerken lossen dit op door buiten de kerk in een postbus een stempel te leggen: dan kan je hem zelf ondersteboven zetten (of goed).Maar Tretten deed daar niet aan mee.

Al spoedig weer op de grusvei en paadjes door het bos met soms een open plek met woningen. Maar alles heel kleinschalig.

En toen ineens de Feginsbrekka ofwel berg van vreugde. Na al het bos en kleinschalige landbouw nu een wijds zicht over de graan- en aardappelvelden

en in de verte duidelijk zichtbaar de Stange kirke. En dat was dan des pelgrims vreugde.

Toen ik bij de kerk kwam, waarbij een heleboel auto's stonden geparkeerd, gingen oneens de luikjes van de klokkentoren open en met klokgelui werd een bruid binnengehaald.

Leuk om dat te zien, maar ik kon de kerk van binnen niet bekijken op zoek naar de beeldjes van Jacobus die hier zouden zijn. Maar ja ik ben nu ook bezig met de Olav's pelgrimage en niet Santiago. Dat alles belette me niet lekker op een bankje mijn pauze te nemen.

Nog 503 km tot Nidaros maar nog maar 4 km naar mijn logeeradres.

Een geweldig adres. Een gedreven eigenaresse  Bente. We zaten lekker in de tuin en 2 paarden liepen te grazen tussen de stoelen door. Bente: dat is een goede grasmaaier want ze laten de bloemetjes staan

Tijdens een heerlijke biologisch verantwoorde maaltijd lang met elkaar zitten praten  dat wil zeggen met Bente, Jutta  Aron en ik.

Zelfs de kleur van de verschillende kamers had te maken met het tijdstip van de dag waarop de zon daar binnenscheen en op elk bed lag een boek in de kleur van de kamer. Omdat we met maar drie gasten waren  hadden we allen een eigen kamer.

Het ontbijt was ook fantastisch en op een gegeven moment moesten we het gesprek afkappen want er moest ook nog gelopen worden. Niet zo ver maar het zou heet worden.

Door het weidse land en al gauw langs een golfcourse en toerisme op de strandjes van de Mjøsa.

En toen het hete Hamar binnen.

De Mjøsa gaf geen verkoeling aan de lucht en dan is 5 km naar het pelgrimscentrum erg ver. Aron zou naar vrienden gaan en daar een week blijven, dus die zien we niet meer. Ik was de enige die een plaatsje in het pelgrimscentrum had gereserveerd, Jutta ergens in de stad. Dus ik had het hele gebouw voor mij alleen.