Leeft hij nog?

Je zal wel denken: leeft hij nog? Loopt hij nog? Waar is hij gebleven?

Nou, ik ben er nog. Momenteel in het piepkleine plaatsje Veldre een dagmars boven Hamar en net voorbij Brummunddal. Tja. Als ik zo ga vertellen haakt het merendeel af. Die mini-topografie is niet boeiend, tenzij je zelf gaat lopen. Maar ik merk ook dat ik het merendeel van de plaatsnamen vergeet tenzij het bijzonder was. Vaak was het dan de naam van een boerderij met een aantal bijgebouwen.  Wat trouwens opvalt, is dat de boerderijen, maar ook de andere huizen, bijna altijd strak in de lak zitten

Ja er gebeurt zoveel en hoe kan je dat samenvatten?

Zo op het oog zijn veel dagen hetzelfde. Stukken lopen over het asfalt: dat was met name etappe 3 en 4.  Gezien de beschrijving niet zo  vreselijk mooi en interessant. Twee pelgrims kozen voor een kort ritje met de trein en Jutta (een Duitse pelgim) en ik voor bijna de hele route, met het afsnijden van een kleine lus om 2,5 km winst op totaal 30 km. 

Het was waar: veel asfalt maar de stadjes en industriegebieden zijn best wel groen. Heel mooi was daar het kerkje van Ullensaker. Ik werd enthousiast rondgeleid door iemand die zich voorstelde als de doodgraver, maar hij deed wel meer aan onderhoud van de kerk en het kerkhof.  Via mooie paadjes naar Jessheim. Boodschappen gedaan want de eerste 15 km geen winkels en ik wil vanavond wel eten. Onder het geluid van vliegtuigmotoren door naar een heel mooi parkje vlak voor Risebru naar een goede herberg. Daar waren we uiteindelijk met dezelfde wandelaars als afgelopen nacht. Begin van de avond meldde zich ook een jongeman die vandaag uit Albanië kwam vliegen, en meteen maar vanaf het vliegveld is komen lopen.  Meteen liep hij nog even ruim twee kilometer door (en wer terug) want hij moest nog eten.

DAG  4

Ook deze dag vertrokken we ieder op de eigen tijd. De route liep precies in de richting van de aanvliegroute dus het vliegveld bleef nog aanwezig. 

In Råholt kreeg ik dit keer een rondleiding in een mooi kerkje door een begrafenisondernemer. Die had zojuist de kist al netjes neergezet en was in afwachting van de familie, gasten en wat verder zou komen.

Bij Eidsvollbygningen, een plaatsje voor de Noren, hoewel piepklein, heel belangrijk. Hier werd de grondwet getekend waarbij Noorwegen vrij zou komen van Zweden (maar dat duurde nog 95 jaar.) Noorwegen is pas ruim100 jaar zelfstandig. In dit dorpje was een café, hetgeen een bijzonderheid is, maar die was 'om 10 uur al open.  Nee, in Noorwegen geen ontbijt buiten de deur zoals in Spanje.  Pelgrims krijgen in dat café een gratis kopje koffie: nou kopje, een grote mok. En niet bij het een of ander:  nee gewoon op vertoon van je pelgrimspas. Of dat ook eigenlijk niet want de rugzak is duidelijk genoeg. We waren hier weer met zijn vieren samen. Ik had nog een mok koffie gevraagd en toen ik die wilde betalen hoefde dat niet.

Nou dat heeft mij blijkbaar extra energie gegeven en over allerlei wegen van asfalt tot paadjes over weiden kwam ik in een oude pastorie.  Weer een goed onderkomen met bijzondere kamers en een groot trappenhuis en natuurlijk de bijbehorende krakende huisgeesten. 

En de club van vier was weer bijeen.