Salamanca en verder.

30/5 dag 20 Rustdag in Salamanca.

31/5 dag 21 Salamanca - Calzada de Valdunciel  16 km

De eerste gang was naar het postkantoor voor een verzenddoos. Het was zo'n echt ouderwets postkantoor waar je nog aan de man achter het loket kunt vragen: mag ik een postzegel van een kwartje (vrij naar Wim Sonneveld). Keurig nummertjes op afroep. Voor mij bij de mevrouw van loket 6 (van de acht). Met mijn beste spaans gevraagd om een caja om te enviar cosas a la hollanda. En ja het lukte. Maar in de hotelkamer bleek die doos toch net te klein. Dus terug, weer nummertje en weer loket 6.  Es demasiado pequeño. ¿Puedo cambiarlo? Jawel omruilen na een paraafje van de chef. Na een half uur weer bij het postkantoor (gelukkig dicht bij het hostel). Nummertje trekken en wachten. 8 loketten en nu...jawel,  toch weer 6. Het maakt het communiceren wel gemakkelijker. Versturen kan, maar ik moet opgeven waar ik verblijf in Spanje. De post is helaas niet ingesteld op pelgrims. Uiteindelijk heeft de mevrouw achter het loket het adres van het postkantoor van Santiago opgezocht en genoteerd. Daar lig ik nu als poste restante.

Zo. Mijn rugzak in ieder geval wat lichter.

Verder wat door de stad gelopen.  Het is best wel mooi maar mijn radar staat toch meer gericht op buiten de stad, de natuur, de uitzichten en, vreemd genoeg, het gewicht van de rugzak. Net of ik zonder, onvoldoende contact heb met de ondergrond.

Na een goede nacht niet van plan vroeg op te staan maar ja, de inwendige wekker liep af. Maar toch rustig aan gedaan en om kwart voor 8 verliet ik het hostel. Al snel zat ik op de route dankzij de beschrijving want de pijlen waren ver te zoeken. Ook snel de stad uit. Een goed voet- en fietspad tot een rotonde met allerlei op en afritten van de snelweg en de provinciale weg. Daar hield het voetpad op en zie maar over de smalle stroken langs de rotonde veilig aan de overkant te komen. Het feit dat ik het hier beschrijf toont dat het is gelukt. In Nederland zou je volgens mij meteen worden opgepakt bij zo'n manoeuvre maar hier stond de politie voorbij de rotonde te kijken hoe het ging en toen ik het had gehaald reden ze zwaaiend weg. Een stuk langs de grote weg en toen weer een onverharde veldweg. Een enorm uitzicht.

Maar nu niet natuur- maar cultuurland ofwel akkerbouwbedrijven. Door een onmetelijk landschap liep ik naar Cazada de Valdunciel. Een keurige herberg met goede bedden stond open om me te ontvangen. Later kwamen er nog enkele pelgrims waaronder een Nederlander. Bij het voorstellen: oh Theo, jij bent degene die zo is gevallen en wat bagage naar huis heeft gestuurd! Tsss........